Verhaal

Ik ben mijn verhaal kwijt! De kluts ben ik tijdelijk ook al kwijt.
Deze pagina is niet mijn eerste website, velen zijn vooraf en ook weer ten onder gegaan, soms aan onbenulligheid, soms omdat de websiteaanbieder er geen zin meer in had. En laat ik nou net die ene pagina nodig hebben.
Ik baal zo verschrikkelijk van mijn eigen onverschilligheid. Denk je alles gesorteerd te hebben, alles goed op de (digitale) orde en wat gebeurt: Ik ben mijn verhaal kwijt.
Zelf vond ik hem heel goed, anderen vonden hem geweldig en ik, nu ik hem kwijt ben, treur hem na.
Nou kun je wel denken: Zal wel loslopen. Neuh dus.
Ik heb overal gezocht. Oude CDs opgezocht, oude dingen hervonden, oude bestanden gezien, bijna vergeten foto’s gevonden, plaatjes, verhaaltjes, chatjes, bestandjes van ander onbenul, maar niet HET verhaal.
Ik heb zelfs het hele internet afgespeurd, oude mails gevonden en doorzocht, oude inlogdata gevonden, maar neuh, neuh, neuh.
Was het verhaal spannend? Kun je het reproduceren? Ja en nee. Het verhaal ging uiteraard over mij (wat dan kwa spanning weer in the eye of the beholder ligt) en nee, ik kan het niet reproduceren. Wellicht een stukje inhoud ervan, maar als ik hem nog wist, hoefde ik hem ook niet te zoeken. Toch?
Er is nog een klein kansje: de oude harddisks bevragen. Ook dat heb ik al getracht te doen maar de harddiskconverter is tegen mij, hij wil niet met me praten.
Ik ben dus mijn verhaal kwijt.

Over Dolly Parton op de autoradio, ik onderweg naar thuis en mijn gedachten over hoe het vroeger was.
Coat of many Colours.

Verdorie, misschien vind ik in ieder geval mijn kluts weer.