Een foto

Soms blijft er een gedachte, een idee hangen in je hoofd. Het kan een droom zijn of een herinnering of je wordt getriggerd door iets wat je ziet, hoort of ruikt. Een lekker geurtje kan een leuke of een nare herinnering opwekken en de lucht van spruitjes kan je ineens aan je oma doen denken of een beeld in je hoofd scheppen, dat vervolgens niet meer wil weggaan.

Op zoek naar belangrijke papieren kwam ik weer wat vergeten oude foto’s tegen. Zwart-wit en met de nodige gebruikssporen (lees: knikken, vlekken, scheuren). En al is het feitelijk maar papier, ze katapulteren me vaak linea recta naar het verleden. Je weet drommels goed waar die foto gemaakt is en misschien zelfs nog door wie. Je herkent je eigen leeftijd. En soms, heel soms komt zelfs hetzelfde gevoel van vroeger weer boven.

Ik kan me prima aan een foto van mezelf herinneren. Eigenlijk stelt hij niet zoveel voor: Ik op mijn 14e gehurkt voor de plaatselijke fotozaak. De foto is genomen door mijn tante. Een van de zeldzame momenten dat wij in Oost- Duitsland aan fotografie deden. Een volgende foto toont mij in dezelfde houding maar dan met een nicht erbij. Het was een vrolijk, uitgelaten en vrij moment. Het nichtje is intussen 30 en herkent mij niet meer. Maar het moment blijft.

Wat was mijn pa trots op die foto. Hij lag om een of ander voor mij onbekende reden in het ziekenhuis en ik ging hem opzoeken. Hij had die foto van mijn tante gekregen en droeg hem als een soort trofee bij zich. Zo had hij altijd een stuk van mij bij zich, want wij waren enige tijd geleden al gescheiden.

Ik mocht hem opzoeken en hij had de tranen in zijn ogen en straalde van trots toen ik eindelijk arriveerde. De zusters die ons voorbijliepen vonden hem veranderd, puur omdat ik op visite was. Allemaal waren ze nieuwsgierig en moesten even komen kijken.

Hij had aan iedereen mijn foto laten zien en was er megatrots op. Maar ook een klein beetje verontwaardigd. Nagenoeg alle zusters hadden niet verwacht dat ik zó jong zou zijn.

Tja, wat verwacht je ook, een slechte foto, zwart-wit, net niet helemaal scherp, en een mega-permanent in mijn haar. Ik nam het ze niet kwalijk en we hebben smakelijk gelachen.

Mijn vader werd uiteindelijk ontslagen uit het ziekenhuis en uiteindelijk ook uit het leven en wat blijft, zijn dierbare herinneringen, een glimlach en een kiek uit jonge jaren.

De papieren heb ik uiteindelijk ook kunnen vinden.