Waar 2021 begon met 10 jaar samenzijn met m’n liefste en dan doorging met ons 7.5-jaarse huwelijk, kabbelde het later voort met mijn 20 jaar in dienst-jubileum.
Maar nu, vandaag, 20 augustus 2021, ben ik precies 30 jaar in Nederland. Wat een lange tijd alweer. Ik zat vandaag weer in de trein hiernaartoe, kwam de zusterflat binnen, zag flatbewoners met kousen onder hun legging, werd bekeken alsof ik een alien was en maakte nieuwe vrienden. Ik kwam met alleen kleren aan mijn lijf en 2 grote tassen.
In die tijd was net GTST begonnen, het draaide net een jaar en een enkeling keek in de gezamelijke huiskamer tv. Kennelijk waren wij Duitsers een soort bedreiging, op enig moment zat de halve flat beneden en keek GTST. Wij mochten er zijn, dat wel, maar we mochten het niet overnemen. Samen met 8 dames hadden we het best gezellig en hebben we tranen gelachen. Waren we samen dronken, ook stoned. Stonden we om half 3 in de nacht eitjes te bakken, macaroni op te warmen of een vriend wakker te maken die op de wc in slaap was gevallen.
Wekelijks twee keer belde ik met een handvol gulden via de munttelefoon naar de buurvrouw van mijn ouders voor contact met het thuisfront. Soms ook naar een hijglijn, maar dat was gratis voor vrouwen en we hadden de grootste lol.
Ik kan me nog goed herinneren: de eerste film met Hollandse ondertitels die ik zag was met Kevin Costner: American Flyers. Mijn eerste boek op zn Hollands: Het van Stephen King. Alles was er voor het eerst natuurlijk. Alsof je een nieuw leven binnenstapt. Een nieuw land, een andere taal, andere mensen, andere gebruiken en voor mij als teenager een spannende tijd. De eerste keer in Amsterdam lopen, op het Muntplein de eerste zwerver van mijn leven tegenkomen. Het bijzondere dat uitgerekend ik, de rode sok, nu in Nederland leerde en woonde.
We waren in de tijd opgegeven voor medische keuring. Dat mocht toen nog. Plasje inleveren, longfoto maken, misschien omdat we zwakke Oost-Duitsers waren. Dat kan! We moesten ons melden voor de keuring op het Weesperplein in Amsterdam. Maar we waren er net. Niemand die ons begeleidde. We stapten dus in Amstelveen (daar deden wij de opleiding) in de bus en gingen op stap. Was wel ver rijden voor een medische keuring, maar we hadden het gezellig. Uiteindelijk kwamen we aan, stapten uit, gingen op zoek naar de locatie en stonden even later met een slappe lach. In Weesp.
Afijn. 30 jaar later vandaag. Ik leef niet meer uit 2 tassen. Ik ben nog steeds die jonge meid met het gevoel iets bijzonders mee te maken. Ik ben ingeburgerd, spreek de taal, ken de meeste gebruiken en ook alle oude hits en heb geleerd vooral een eigen mening en oordeel te mogen hebben. Ik voel me geliefd en gewaardeerd en ben iedereen dankbaar die hier een steentje aan bijgedragen heeft.
Op naar de volgende 30 jaar.
Lees ook even wat ik 5 jaar geleden schreef: https://manukirs.wordpress.com/2020/08/30/2016-scbreef-ik-dit/
Manu's Kronkels 