Ijs

De rug van mijn rode handen is ijskoud en heet tegelijk. Ik voel de vingertoppen van wijsvinger en middelvinger niet meer en in de rest een snijdende pijn. Gelukkig kan ik deze nog net opwarmen met de snottebel uit mijn neus. Ik hurk aan de rand van de Langeraarse plas in de sneeuw en ik hoor het ijs zingen. Geluid dat veroorzaakt wordt door de honderden schaatsers op het ijs. De zon redt het niet om ons op te warmen, op sommige plekken staat een stevige bries. Ik ben een sjaal vergeten en voel een kou in mijn nek.

De camera staat op een stevig statief en ik maak de ene foto na de andere. Achter mij loopt een televisieploeg en interviewt mensen. Straks maar even naar het nieuws kijken.

Corona hindert hier niemand om te gaan schaatsen. Het is eigenlijk ook te schitterend om het niet te doen. Ik wil niet denken aan mensen die door ijs kunnen zakken.

20 meter verderop raak ik in gesprek met een oudere dame die niet meer op de schaats durft, maar het jaren gedaan heeft. Zij vindt zichzelf te stijf en is bang voor broze botten. Zij hoopt wel dat ik mooie foto’s heb kunnen maken. Ik hoop dat ook.

Ik veeg nog maar eens een snottebel weg, want natuurlijk heb ik ook geen zakdoek mee, en ga door met foto’s maken. Ik verheug me nu al op een warme soep en het kijken van foto’s.

Ik zet mijn capuchon op en ga op zoek naar het volgende motief.