Oud

De vraag wanneer je nou eigenlijk oud bent is voor iedereen verschillend. Kinderen vinden hun ouders oud, ouders weer hun ouders, hoewel dat wel weer meevalt en zo verder.

Op de afdeling waar ik werkte woonden cliënten van verschillende leeftijden met een dementie. De leeftijd van de cliënten varieert van eind 60 tot midden 90. Toch grappig om te zien, dat zij elkaar nog helpen onder het mum van: “Deze oude vrouw heeft hulp nodig”, terwijl de bedoelde oude vrouw misschien 20 jaar jonger is dan zij.
“Ik hoor hier niet, tussen al deze oudjes” heb ik ook vaker horen zeggen.

Foto door Pixabay op Pexels.com

De klok van een 99-jarige dame waar ik voor mocht zorgen stond eens stil. Het was een ouderwetse staande klok met van die gewichten en een heuse klepel. Ik bood haar aan om de klok weer op te winden, zodat zij bij de tijd kon blijven. Ze schudde haar hoofd: “Nee, nee, kindje, laat maar, die klok is al even oud als ik, laat hem maar even rusten.”

En wat kunnen 60+ers mij op zaterdag in de buurt-super irriteren. Zij maken er op hun beurt een uitje van om bekenden tegen het lijf te lopen (en professioneel gezien vind ik dat prima) maar als zij in een sowieso volle winkel (en zeker tijdens de corona-crisis) midden in de weg staan te kletsen, moppert de Manu in mij.

Schateren moest ik daarentegen om een oudere kennis van me. Ik reed mee in haar auto en we hadden de vaart er goed in. Op weg naar een of ander winkelcentrum keek ik toch geamuseerd op, toen zij tegen een wegenslak riep: “Ga toch eens aan de kant, oude taart”. Ik kwam niet meer bij.

De eerste keren dat ik me oud voelde, was toen ik mijn mobieltje niet meer bij kon houden. Ik was toen een jaar of 38. Volgens een collega op teenager-leeftijd moest ik een foto kunnen plaatsen in de Blackberry Messenger. Ik kon dat niet. Ik moest zowaar hulp vragen voor mijn eigen telefoon. Was dat even een afgang. Gelukkig wist de collega ook geen raad. Tot me te binnen schoot, dat ik misschien een update kon trekken voor bewuste messenger.   Gezegd, gedaan, opgelost.

Niet veel later was ik aan het keten (noemt men dit nog zo?) met een jongere stagiair. We hadden het over muziek en radiozenders. Hij zei: “Mijn vader luistert ook altijd naar die zender”. Op mijn vraag hoe oud zijn vader dan nu is, bleek deze 3 jaar jonger te zijn dan ik. Auw.

Een andere keer was ik op een andere afdeling om mijn middaghap op te warmen. Ik stond er samen met een stagiair van een jaar of 16 in de keuken. We kenden elkaar alleen van gezicht en groetten elkaar vriendelijk. Tegen een uur of 4 moest ik naar deze afdeling bellen omdat ik iemand nodig had. Ik kreeg het jochie aan de lijn. Hij verstond mijn naam niet goed, maar wel mijn functie. Hij riep de door mij gevraagde collega. Ik hoorde haar vragen, wie het was.

Zijn antwoord: Kweenie, das die OUDE vrouw van de afdeling boven.