School

Ons pleegkind is over naar groep 4 en vertelde pas dat hij dolblij was dat hij weer naar school mocht. Daar ben ik ook blij om. Ik vertelde hem dat ik jaloers was dat hij weer naar school mocht en dat ik dat ook graag weer zou willen. Hij lachte en vond me veel te oud voor school. Hij zag me kennelijk al zitten in zijn groep aan de veel te lage stoelen in de veel te kleine klas.

Vandaag lees ik op Twitter bij iemand dat haar studie weer doorgaat en hoe blij zij hiermee is en ik ben oprecht blij met haar.

Eind augustus, begin september beginnen bij mij kriebels en ook de nachtmerrie-achtige dromen. Van school, schoolboeken, van de verse geur van net gedrukt papier en de vreugdevolle verwachting over de lesplanning. Van onbeschreven papier en het voornemen alles nu wel in een keer te ordenen. Van nieuwe leraren, vrienden. En in elke droom kom ik door allerlei vertraging op de eerste dag te laat en mis ik alle fun. Ik loop dan achter de feiten aan en niemand wil me meer helpen of er überhaupt zijn. Laat staan dat er nog iemand is.

Het is niet dat ik stilsta in zelfontwikkeling of niet naar school mag. Jeetje, van de afgelopen 7 jaar zat ik er 5 in de schoolbanken. En ik vond het heerlijk. Gekibbel in de klas, nieuwe kennis(sen) opdoen, meedraaien in de waanzin van het kennisstampen en vooral het schuldgevoel.

Want het maken van opdrachten uitstellen tot een deadline, dat heb ik tot een kunst verheven 😉 Roepen dat ik echt iets moet leren en dan vervolgens lopen lapswanzen, kan ik uitstekend.

Als ik dan vervolgens terug kijk naar de studie en de resultaten, had ik betere cijfers kunnen halen als ik eerder en meer had gedaan. Maar ach, uiteindelijk haalde ik al mn diploma’s zonder uitstel.

Vaak genoeg sta ik nu voor een volle zaal iets uit te leggen over de inhoud van mn beroep en zie dus ook de andere kant van “school” en het lesgeven. Een van de eerste lessen die ik daarbij leerde was, dat desinteresse bij een deelnemer er vreselijk uitziet vanaf de kant van de “leraar”. Sindsdien ben ik, ook op mijn leeftijd, een oplettende leerling.

“Ja Manu, zeur toch niet en ga gewoon weer wat leren”.

Ja dat is een goed idee! Graag!

Maar net als in al die jaren hiervoor vraag ik me af: “Maar WAT dan?”